In deze blogseries kun je lezen over het avontuurlijke leven van mijn amigurumi popje Elsa en haar zusjes die door jullie zijn of worden gemaakt. Dit is het tweede deel, geschreven door Wendy Kort. In dit deel maakt Elsa van alles mee op de boerderij. Lees je mee?
“Van jongs af aan ben ik samen opgegroeid met mijn nichtje Andrea. We woonden niet ver van elkaar en deden echt alles samen! Het was dan ook niet zo raar dat we vaak werden aangezien voor zussen. Diep van binnen voelde het ook zo, we waren echt de dikste vriendinnen! Helaas verhuisde mijn nichtje op een gegeven moment naar een boerderij in het oosten van het land en bleef ik achter in de stad. Daardoor zagen we elkaar natuurlijk een stuk minder, maar dat onze band bleef bestaan bewijst het onderstaande avontuur!
Wat kent mijn nichtje mij toch goed! Ik had een aantal weken achter de rug waarin mijn kleine hoofdje overuren maakte met gepieker. Ik had namelijk een nieuw vriendje (Killian) leren kennen en daardoor was ik behoorlijk onzeker geworden. Steeds twijfelde ik of hij mij wel ècht leuk vond. Toen ik dit aan Andrea vertelde tijdens één van onze vele uren-durende telefoongesprekken, nodigde ze mij spontaan uit om dat weekend even lekker uit te komen waaien bij haar op de boerderij! Daar hoefde ik natuurlijk niet lang over na te denken; wat had ik daar een zin in! Vlug trok ik mijn roze koffertje onder mijn bedje vandaan, gooide hem vol met van alles en nog wat, en zette hem klaar bij de voordeur. Ik kon niet wachten!
Natuurlijk kon ik de nacht voordat ik vertrok helemaal niet slapen. Ik lag maar te draaien in mijn bedje en elke keer als ik op de wekker keek, was het nòg geen tijd om eruit te stappen. Ik begon te denken aan alles was we op de boerderij zouden kunnen gaan doen, aan alles wat ik mijn lieve nichtje nog wilde vertellen, en aan alles wat .. Tuut-tuut-tuut.. Wreed werd dit ‘dagdromen’ verstoord door de schrille tonen van mijn wekker. Hihi, ik was dan zeker toch in slaap gevallen! Snel zette ik mijn wekker uit en maakte ik mij gereed voor de reis. Douchen, tandjes poetsen, aankleden, ontbijten en…. gáááááááán!
Na zo’n twee uur reizen (dat was nog een heel gedoe: fiets, trein, bus en nog een flink stuk met de benenwagen..) kwam ik ein-de-lijk aan op de boerderij. Omdat het nogal een grote boerderij was, met op het terrein ook de camping, en ik dus gemakkelijk kon verdwalen, hadden we afgesproken elkaar bij de ingang te ontmoeten. Andrea kende er immers de weg! Ik ging met mijn koffertje even heerlijk zitten bij een grote gemeen-kijkende stier. Het was maar een beeld hoor, niet schrikken! Hèhè, ik was gearriveerd, mijn vakantie kon beginnen!!!
Het duurde niet lang voordat mijn nichtje verscheen en we elkaar een dikke knuffel konden geven! Wat had ik dat meisje gemist zeg! Niet ver van waar ik had gezeten stond een groot wegwijzer-bord, dus Andrea liet me gelijk alles zien wat er op de boerderij te doen was. En je kon het natuurlijk aan ons overlaten om er ook even in te klimmen voor een mooi overzicht!
Nadat Andrea me alles had laten zien, bracht ze me naar mijn tent. Wat een prachtig uitzicht had ik daar; ik keek uit over een enorme groene weide vol met grazende koeien. Andrea vertelde mij dat het er wel 75 waren, en dat er snel ook kleine kalfjes geboren zouden worden. Naast de koeien hadden ze op de boerderij nog een stier, een hond, twee geiten, zes konijnen, een aantal echte boerderij-katten, twee kleine paardjes, wat kippen en één vroege vogel (beter bekend als de haan). En dat die haan vroeg wakker was ervaarde ik de volgende morgen… al om kwart over zes!
‘Kukelekuuuuuuuuuu’ klonk het een paar keer over de boerderij. Ik rekte mij uit en keek de tent rond. Ik moet zeggen, het was wat vroeg, maar dit was toch veel lekkerder wakker worden dan door het monotone geluid dat mijn wekker altijd produceert. Ik draaide mij nog eens om, maar was tè wakker om nog te kunnen slapen. Ik besloot een rondje over de boerderij te lopen (waarbij ik de boer zag, die de koeien naar de weide bracht!) om daarna in het badhuis te gaan douchen.
Toen ik terug kwam bij mijn tent, zat mijn kleine nichtje al te wachten met een heerlijk vers ontbijtje! Dat kwam goed uit, want ik had inmiddels wel trek gekregen! In de mand, die door de boerin was klaargezet, zaten onder andere vers gebakken broodjes, gekookte eieren, beleg, fruit en natuurlijk verse melk van de koeien die ik vanochtend nog had zien lopen! Jammie, wat smaakte dat allemaal goed!
Na het ontbijt had mijn nichtje een verrassing voor me. Ze vertelde me dat ze had geregeld dat we konden gaan paard rijden! Nou, even sloeg de angst me om het hart, ik vind paarden enorm mooie dieren, maar erop rijden.. dat vond ik toch best een beetje spannend. Ik had het daarom ook nog nooit gedaan, en Andrea wist dat. Ze zag het gelijk aan mijn gezicht en stelde me gerust. Ze vertelde dat zijzelf regelmatig op de boerderij op dit paardje reed, en dat zelfs kleine kindjes zonder begeleiding de hele dag veilig en met veel plezier op het paardje zaten. Ik snapte er niks van, want dat leek me toch een beetje gek. Moest dat niet onder begeleiding van iemand die er verstand van had? Maar ach, ik vertrouwde er maar op dat mijn nichtje wist wat ze deed, en liet het over me heen komen. We gingen op weg – naar de stal dacht ik! – maar na enkele meters lopen vanaf mijn tent stopte mijn nichtje bij de speeltuin. Triomfantelijk wees ze op één van de speeltoestellen. ‘Kom lieve Elsa, we gaan paardrijden!’ proestte ze uit! Ohhh, ik kan je vertellen dat ik toch wel een beetje gerustgesteld was, en wat hadden we een lol samen!
Na het ‘paardrijden’ besloten we om ook nog even lekker uit ons dak te gaan op de trampoline, koppeltje te duiken aan het rek, en lekker te schommelen. Wat hadden we een plezier! We leken wel weer kind!
Toen de avond viel en we heerlijk gegeten hadden – we hadden samen pannenkoeken gebakken! – ging Andrea terug naar de boerderij om haar vader te helpen met het melken van de koeien. Nadat ik op de veranda van de tent nog even had gelezen in wat tijdschriftjes, besloot ik om vroeg mijn bedje in te duiken. Ik vond het leven op de boerderij fantastisch. Het was zo anders dan wat ik gewend was thuis. Andrea had gelijk gekregen, het was de perfecte plek om mijn kleine hoofdje echt even helemaal leeg te maken!! We waren de hele dag buiten geweest, hadden ons geen moment verveeld. Ik merkte dat al die frisse buitenlucht me rozig had gemaakt. Tevreden stapte ik mijn bedje in en het duurde dan ook niet lang voordat ik sliep.
Toen de haan de volgende ochtend opnieuw zijn concert begon, zat ik al heerlijk met een kopje thee voor de tent. Niet veel later werd het heerlijke boeren-ontbijtje weer gebracht door de boerin. Jammie!! Benieuwd wat de dag me weer brengen zou, begon ik heerlijk te peuzelen aan een krentenbol en nam een grote slok van de verse melk. ‘Hier kan ik wel aan wennen.’ dacht ik, toen ik naar de opkomende zon keek die aan de horizon verscheen..
Mijn lieve nichtje kwam al snel nadat ik mijn ontbijtje op had. Ze nam me mee naar een gigantische hooischuur. Hij was speciaal ingericht voor de kinderen die op de camping verbleven, zodat ze daar naar hartenlust konden ravotten. Er lag een grote tractorband, er was een glijbaan, een klimtouw om heerlijk heen-en-weer mee te slingeren en natuurlijk enorme balen hooi! Andrea vertelde mij dat ze hier vaak met haar vriendinnen van school kwam, want als ze niet speelden tussen het hooi, dan was het ook een prima plek om lekker te relaxen! Ik keek mijn oogjes uit, zoveel hooi had ik nog nooit bij elkaar gezien! Ik rende van de ene hoek naar de andere, het hooi vloog van links naar rechts onder mijn kleine voetjes vandaan. Ik pakte twee grote handen en gooide het hoog in de lucht. Een regen van gouden hooisprietjes dwarrelde omlaag. Ik sloot mijn ogen en genoot van dit simpele plezier!
‘Kijk..’ riep ik naar Andrea, en ik draaide me om. Ik zag niemand, maar wist toch zeker dat ze net nog achter me stond. Mij ogen schoten van links naar rechts, van boven naar beneden, maar ik zag haar niet. Wel hoorde ik ineens een zacht gegiechel.. ze had zich natuurlijk verstopt! Ik begon te klimmen en te klauteren. Ik keek overal op èn onder, liet geen hooisprietje onaangeroerd. Ik kwam steeds dichterbij want het gegiechel klonk steeds duidelijker. Toen ik het laatste inhammetje in de enorme hooibalen opklom, klonk het ineens luid: ‘Boe!!’. Haast viel ik achterover, maar Andrea pakte mijn arm gelukkig net op tijd beet! Ze trok me omhoog en we begonnen te gieren van het lachen!
Dit was mijn tweede dag op de boerderij en ik besefte mij maar al te goed dat ik morgen alweer naar huis moest. Gelukkig hadden we nog een hele middag en avond voor ons, dus de gedachte aan thuis verdween al snel weer naar de achtergrond. We besloten die middag lekker in de weide te gaan picknicken! Andrea smeerde de broodjes en ik nam de fles verse melk mee die nog half over was van het ontbijt. We zochten een heerlijk plekje op met uitzicht over de koeien. Het zonnetje scheen en we genoten. We kletsten honderduit en haalden mooie herinneringen aan vroeger op. Het belletje trekken bij ‘ouwe buuf Mopper’ (zoals wij haar noemden), het buitenspelen na het avondeten (totdat de lantaarnlichten aan gingen) en het stiekem kletsen tot diep in de nacht tijdens de vele logeerpartijtjes (met veel kopjes thee en lekkere koekjes!).Ik vertelde mijn nichtje dat ik dankbaar was voor deze tijd op de boerderij en dat het mij ècht zo goed deed om er even uit te zijn.
Ze gaf me een dikke knuffel en we staarden minutenlang naar de grazende koeien in de weide. Wat een rijkdom, zo’n vriendin!
Toen mijn nichtje haar vader moest gaan helpen met het voeren van de kleine dieren, bleef ik nog lekker even in het gras liggen. Met de ondergaande zon op mijn snoetje dacht ik aan thuis, aan Killian (aan ons samen als setje!!) en aan alles wat er nog op ons pad kon komen. En terwijl ik zo lag te dagdromen, realiseerde ik me ook dat ik Killian nu wel een beetje begon te missen en verlangde ik stiekem ook wel weer naar huis.
Opeens werd ik ruw opgeschrikt door het geluid van een grote groep enthousiaste kinderen. Ik ging rechtop zitten, en zag eerst alleen een supergrote berg takken in een ring van stenen. Deze ring had ik eerder dit weekend al eens aandachtig bekeken. Hij lag midden in het enorme grasveld waaraan mijn tent was opgezet. Ik wist toen nog niet wat dit was. De stenen in de ring werden afgewisseld met rubberen bandjes die tot halverwege in de grond waren gestoken. Als snel werd mij duidelijk wat er aan de hand was; er bleek namelijk een heus kampvuur voor vanavond in de planning te staan! Snel rende ik naar de kleine boerderijwinkel en kocht een grote zak marshmallows. Ik had geluk; ik had de laatste zak te pakken! Waarschijnlijk was ik niet de enige die zin had om die heerlijke witte spekjes boven een vuurtje te roosteren!
Toen ik terug liep naar de plek waar het kampvuur werd gemaakt, zag ik dat de kinderen zich al rondom de houtstapel hadden verzameld en er een man, gekleed als een heuse padvinder, bezig was het vuur te ontsteken. Binnen de kortse tijd begonnen de takjes te knetteren en ontstonden mooie oranje-gele vlammen. Meneer de padvinder waarschuwde iedereen ervoor dat het vuur erg heet en soms onvoorspelbaar, was, en vertelde ons dat we natuurlijk voorzichtig moesten zijn als we onze spekjes boven het vuur hielden. Dat werd dus oppassen voor mij, want ik wilde niet dat mijn lange haren in een kort kapsel veranderde.. Gelukkig ging alles goed en hield ook de boerin een oogje in het zeil. Het werd een ontzettende gezellige avond. Heerlijk smikkelden we van onze warme, fluffy marshmallows en zongen we samen – net als in de film – leuke liedjes rond het kampvuur. Toen het wat later begon te worden en de meeste kindjes naar bed moesten, werd het vuur vakkundig gedooft door meneer de Padvinder en dook ik ook mijn bedje in.
Morgen was het alweer tijd om naar huis te gaan… Mijn koffertje stond klaar en Andrea had al geregeld dat haar vader mij na het ontbijt naar het treinstation zou brengen. Wat had ik een leuke tijd gehad hier op de boerderij! Het was zo fijn geweest om er even helemaal tussenuit te zijn, in een andere omgeving en weg van alle dagelijkse dingetjes. Maar nu kon ik niet wachten om mijn verhalen te delen met mijn lieve Killian. Want één ding was me dit weekend namelijk wel duidelijk geworden; ik had hem gemist en wilde snel weer naar hem toe. Hij was geen moment uit mijn gedachte geweest dit weekend. Ik was verliefd, ik wist het zeker!
Opeens ging de tent deur open en stond mijn lieve nichtje daar in haar pyjama. Ze had haar hoofdkussen in de ene hand, en een zak vol lekkers in haar andere hand. Dit kon maar één ding betekenen…. SLAAPFEESTJE!!!!!!!!”