In deze blogseries kun je lezen over het avontuurlijke leven van mijn amigurumi popje Elsa en haar zusjes die door jullie zijn of worden gemaakt. Dit is het eerste deel. In dit deel maakt Elsa het wel heel spannend door er zonder mijn weten vandoor te gaan…
Soms is een uurtje alleen thuis zijn blijkbaar al te lang. Als je de deur open doet, wat grond, een verdwaald roosje en restjes mos op de grond ziet liggen en Elsa na het roepen van haar naam wel heel voorzichtig om het hoekje komt kijken… dan weet je dat ze iets heeft uitgespookt. Deze blog is verder vanuit het perspectief van Elsa, want helaas was ik er zelf niet bij om dit avontuur mee te maken.
“Alexa gaat zo weg en ik heb ook zin om naar buiten te gaan. Als ze zo de deur uit gaat, dan glip ik er gewoon achteraan en verstop ik me even tot ik zeker weet dat ze me niet gezien heeft. Zo gezegd zo gedaan. Terwijl de deur open gaat, trek ik snel een sprintje en hol ik snel de deur uit en verstop me achter één van de lavendelplanten in de voortuin. Soms is het fijn om klein te zijn. Vooral als je een keer alleen op avontuur wil.
Het is niet erg hoor dat ik alleen weg ga. Ik doe het wel vaker en ik ken de buurt inmiddels op mijn duimpje. De weg naar de Rotte duurt niet heel lang en even ga ik onder een boom zitten om naar de eendjes te kijken. Niet te lang natuurlijk want ik moet natuurlijk weer thuis zijn voor Alexa straks terug komt.
Niet veel later zie ik een boom die er wel heel uitnodigend uit ziet om lekker in te klimmen. Misschien als ik hoog genoeg klim kan ik over de Rotte heen kijken en zien wat er aan de andere kant van het water is. Ik begin vol enthousiasme aan mijn klim. Doordat het een grote oude boom is en ik klein ben van formaat is het op het begin makkelijk om te klimmen. Alleen is deze boom wel heel hoog! Ik besluit maar even uit te rusten op één van de zijtakken en ik luister naar de vogels die fluiten. Ook hoor ik de wind hard waaien. Ik bedenk me dat het maar goed is dat ik mijn lekkere warme vest heb meegenomen, want het is een stuk kouder geworden ineens. Ook hoor ik gekraak van takken in de verte. Nee wacht eens, dit klinkt wel heel dichtbij!
KRAKKKK!!!
De tak waar ik net nog zo lekker op zat breekt door een harde rukwind ineens af en voor ik het weet zit ik niet meer op de tak, maar hang ik op grote hoogte boven de grond.
‘Aaaaaah!!!’
Okee ik kan dit, denk ik, terwijl ik mijn trillende beentjes om de tak probeer heen te slaan om grip te houden. Dit is niet leuk! En ik weet niet hoe lang ik dit nog kan volhouden.
Nog een windvlaag.
‘Ooh nee! Aaaah!!!!’
De wind zorgt dat ik mijn grip verlies. Hier ga ik dan denk ik nog en een seconde later lig ik in de handen van de Houten Schildwachter die blijkbaar op mijn eerste gil was afgekomen. Nadat ik een beetje ben bijgekomen, brengt de schildwachter mij weer in richting van mijn huis. Veel zegt hij niet tijdens de tocht en ik voel me toch wel een beetje dommig. Dit had natuurlijk wel een heel ander einde kunnen hebben als hij niet in de buurt was geweest. Hij stopt bij een rozenstruik en gebaart me er eentje te plukken.
‘Om het goed te maken dat je er stiekem vandoor bent gegaan Elsa. Gelukkig ben je veilig.’
Verbaasd kijk ik hem aan. De Schildwachter noemt daar toch echt mijn naam. De schildwachter begint opnieuw te spreken:
‘Wij Schildwachters zijn de beschermers van de Rotte. Staan in contact met de planten, bomen en mensen die de Rotte bezoeken of er wonen. Natuurlijk weet ik wie je bent. Wees in het vervolg echter wat voorzichtiger en vraag gewoon of je samen dit gebied mag ontdekken.’
Terwijl ik de roos pluk en de woorden van de Schildwachter ter harte neem is hij al weer verdwenen. Ik knipper een paar keer met mijn ogen en lijk weer op de boom te zitten waar ik net naar de eendjes aan het kijken was. Heb ik dit gedroomd? Oh nee, hoe laat is het? Straks ontdekt ze dat ik er niet ben! Ik ren naar huis, kruip snel door de brievenbus naar binnen en klim zo snel als ik kan de trap op… net op tijd boven voor ik de sleutel het slot hoor opendraaien.”